Steeds meer mensen rijden met een elektrische auto en kiezen er ook voor om met deze auto op wintersport te gaan. Logisch natuurlijk en wel zo duurzaam. Elektrisch rijden heeft natuurlijk zo z’n voor- en nadelen en vooral die nadelen worden nog wel eens gezien als het gaat om een langere reis, waarbij de temperaturen ook nog eens laag zijn. Hoogste tijd dus voor ons om de elektrische auto te pakken en er zelf mee op wintersport te gaan. In dit blog lees je hoe het ons beviel.
In november 2022 deden we via een poll op onze website en social mediakanalen onderzoek naar het gebruik van de elektrische auto in combinatie met wintersport. Van de respondenten gaf 27% destijds aan in het bezit te zijn van een (gedeeltelijk) elektrische auto en 45% van deze mensen gebruikte de auto ook daadwerkelijk om in de winter mee naar de Alpen te rijden. Kortom, veel mensen kiezen er bewust voor om naar de wintersport te reizen met een ‘normale’ auto.
We zijn de afgelopen seizoenen vaker met een hybride of plug-in hybride naar de Alpen gereden voor wintersport en dat beviel altijd prima. Niet zo raar, want je hebt natuurlijk de mogelijkheid om gewoon op benzine te rijden. Net voor de Kerst reed ik voor het eerst helemaal elektrisch naar de Alpen met een Ford Mustang Mach-E (98 kWh) die volgens de boekjes een range heeft van 600 km. Ford gaf vooraf aan dat zij verwachten dat we er zo’n 400 km zonder problemen in de vrieskou mee zouden moeten kunnen rijden. En eerlijk: ik vond het best spannend. Mede doordat ik eigenlijk überhaupt nog nooit helemaal elektrisch had gereden, ook niet in Nederland. Zou ik er niet veel langer over gaan doen? En wat als ik niet op tijd bij een laadpaal zou zijn? En hoe gaat dat in de skigebieden? Zijn daar voldoende laadmogelijkheden? De nacht voor vertrek was ik in m'n dromen alleen maar auto's aan het opladen :-). Kortom, het hield me wel bezig.
Met een 100% geladen accu vertrek ik op vrijdag 16 december 2022 om 04.00 uur ’s nachts richting Oostenrijk. Het is bizar koud in Nederland, de thermometer zakt diep onder nul. Ford heeft de auto ‘gereset’ waardoor de accu aangeeft dat ik bijna 600 km kan rijden en gedurende de komende dagen zal de auto ‘leren’ van de weers- en rij-omstandigheden en een realistische range gaan aangeven. Al na 20 km wordt me duidelijk dat ik de 600 km range nooit zal halen: het aantal kilometers dat de auto aangeeft nog te kunnen rijden daalt veel sneller dan het aantal kilometers dat ik gereden heb. Na 130 km is de accu teruggelopen naar 61% en besluit ik maar even naar een snellader te gaan in Nederland, zodat ik niet meteen in Duitsland moet zoeken. Ik had namelijk via de App ‘A Better Route Planner’ mijn route uitgestippeld en met de 61% ga ik de eerste geplande stop nooit halen. Ik laad in 24 minuten op naar 80% (de maximaal aanbevolen hoeveelheid bij een snellader), wat – zo blijkt later – vrij langzaam is, maar ook dat schijnt met de lage temperatuur te maken te hebben. Ik wandel een beetje door de Nederlandse sneeuw en vervolg m’n reis naar Duitsland.
Na de eerste paar uur rijden zijn me twee dingen duidelijk: de auto rijdt fantastisch, heerlijk rustig, stil en comfortabel, maar ik ben veel aan het rekenen. Hoeveel kilometer heb ik gereden, wat is het percentage van de accu en wat geeft de auto aan wat ik nog kan rijden? Over hoeveel kilometer moet ik dan uiterlijk stoppen? Ik heb ook duidelijk nog niet zoveel ‘lef’ en durf eigenlijk nog niet onder de 30% accu te komen. Weet ik veel hoeveel laadmogelijkheden er zijn in Duitsland?! Ik ben duidelijk een onzekere newbie in de wereld van het elektrische rijden. Ik switch veel tussen de apps van de auto zelf en Chargemap en zie dat er eigenlijk overal voldoende mogelijkheden zijn om te laden. Ook kan ik overal zonder problemen opladen met de laadkaart van Eneco die Ford me heeft meegegeven. Kortom, er is eigenlijk geen reden om me druk te maken en ik merk dat ik gedurende de rit steeds ontspannender word: ik vind het wel een leuk avontuur.
Wel is het ook in Duitsland bizar koud tijdens de reis, de thermometer geeft regelmatig -10/-12 aan, waardoor ik duidelijk minder kilometers kan rijden dan gehoopt. Vanaf Nürnberg gaat het sneeuwen en tot Kufstein beland ik regelmatig in de file, vooral rondom München is het een puinhoop met veel sneeuw op de weg en ongelukken. De Mustang Mach-E rijdt trouwens ook fantastisch in de file, maar dat terzijde. Achteraf gezien had ik wellicht af en toe wel iets langer kunnen doorrijden op de accu tijdens de heenreis, maar ik ging – zeker door de sneeuwval en files – op safe. Na 15 uur, 5x laden (in totaal 2 uur en 45 minuten aan de lader) kom ik aan op mijn eindbestemming die op ongeveer 1000 km van m’n huis ligt. Een reis die inderdaad langer duurt dan ik gewend ben, maar de kou en de files hielpen zeker niet mee. Wel voel ik me nog relatief ‘fris’, wat zeker te maken heeft met het feit dat ik veel vaker en langer gestopt ben, dan ik normaal doe. De knop naar elektrisch rijden is bij mij nog niet helemaal om: ik ben gematigd positief, vind het nog best veel ‘gedoe’.
De week die erop volgt, rijd ik met de elektrische auto naar meerdere skigebieden en ik merk dat ik steeds meer vrienden wordt met zowel het elektrisch rijden als de Mustang. Hij geeft inmiddels realistische ranges aan, waardoor ik er vol op vertrouw dat ik het aantal kilometers kan rijden dat hij aangeeft. Daarnaast merk ik dat ik echt op veel plekken gemakkelijk kan laden. Vooraf dacht ik dat ik steeds op de snelweg even bij een snellader zou stoppen, maar in elk skigebied vind ik gemakkelijk een mogelijkheid. Zowel in SkiWelt als de Zillertal Arena kan ik laden bij een normale lader bij het dalstation van de skilift, waardoor ik na het skiën met een 100% accu door kan naar de volgende bestemming, ideaal! Het laatste logeeradres, een eenvoudig pension in Ramsau am Dachstein, heeft zelfs gewoon een eigen laadpaal, iets wat bij grotere duurdere hotels in Oostenrijk eigenlijk inmiddels de standaard is. Kortom, met een 100% geladen accu en vol vertrouwen begin ik aan de terugreis!
Ook de terugreis heb ik in grote lijnen gepland via de apps A Better Route Planner en Chargemap, maar ik ben nu een heel stuk relaxter. Inmiddels heb ik het vertrouwen dat er echt voldoende laadpalen zijn onderweg, dus ik kijk spontaan tijdens het rijden wanneer ik moet gaan laden en waar ik dat dan zal gaan doen. Helaas word ik zelfs zo relaxt dat ik 1x bij een verkeerde paal sta; een gewone ‘langzame’ lader, wat natuurlijk niet handig is als je snel weer door wilt rijden. Rap door naar een snellader dus. Ook heb ik een keer de pech dat ik 40 minuten moet wachten op een laadpaal. Er zijn er twee waarvan er eentje stuk is en bij de andere koppelt iemand net aan. Uiteindelijk doe ik er 14 uur over om de 1100 km terug naar huis af te leggen en moet ik 4x laden (in totaal 2 uur aan de lader). Ik kan meer kilometers rijden op een accu en het laden gaat nu ook duidelijk sneller dan op de heenweg, maar het is dan ook zo’n 20 graden warmer!
Uiteindelijk ben ik tijdens deze reis naar de Alpen zowel heen als terug langer onderweg geweest dan ik normaal gewend ben, maar vond ik dit vervelend? Nee, absoluut niet eigenlijk. Ik reed 120 km/u om de accu niet te snel leeg te rijden, terwijl ik normaal gesproken ook wel 150/160 km/u rijd in Duitsland waar dat kan en mag. Ook stop ik normaal gesproken veel korter en minder vaak. Ik merk dat ik door rustiger te rijden en vaker en langer te stoppen uiteindelijk minder vermoeid aankom, terwijl ik zoveel langer onderweg ben. Ik vind het heerlijk om tussendoor m’n benen te strekken, wandel tijdens het laden zelfs 5 km in totaal tijdens de terugreis en neem de tijd om rustig te lunchen. Elektrisch rijden is een andere manier van reizen, slow(er) traveling, wat echt prima is. Er moest bij mij wel echt even een knop om in m’n hoofd, zeker qua aantal uren dat je uiteindelijk onderweg bent. Maar ik zal zeker vaker elektrisch naar de Alpen rijden: lekker relaxed, zonder haast en een stuk duurzamer. En die Mustang en ik zijn inmiddels dikke vrienden: wat een heerlijke en comfortabele reisauto!
Lees hier mijn tips om met de elektrische auto naar de wintersport te gaan.
Eigenlijk is Miranda in het verkeerde land geboren. Wintersport is niet alleen een passie voor haar, je kunt het gerust een verslaving noemen. Ze reist regelmatig af naar de Alpen en praat ons vervolgens bij via haar blogs.
