Wintersport is fantastisch, geweldig en natuurlijk de beste en mooiste week van het jaar. Maar, er zijn ook een aantal momenten die ronduit irritant kunnen zijn. Stinkende of schreeuwende mensen in de lift. 10 trappen naar het toilet of geen tafel meer kunnen vinden voor de lunch. Daar mopperen we natuurlijk nooit over. En als we thuis zijn, zijn we het ook al snel vergeten en overheerst het “Jodelahiti-gevoel”. Maar toch… Herken je deze?
Och, het is altijd zo gezellig op zaterdagmiddag bij de skiverhuur. Het scheelt natuurlijk als je je materiaal vast ophaalt op de dag van aankomst, zodat je zondag direct op je ski’s kunt stappen. Maar helaas denkt iedereen dat.
Je stapt ’s ochtends vroeg helemaal fris en fruitig in de gondel. Je bent niet alleen. Natuurlijk niet. Je medereizigers ruik je al van een afstand: zweet en een enorme kegel. Jakkes. En als je ze nog niet had geroken, dan had je ze al wel gehoord.
Je loopt je favoriete bergrestaurant binnen voor de lunch, maar er is geen lege tafel te bekennen. Soms zit er één persoon aan een tafel die beweert te wachten op z’n vrienden. Geen jas of helm te bekennen naast hem, grrrr.
De temperaturen zijn ver onder nul, dus je hebt je goed aangekleed. Alleen nog even je skischoenen aantrekken in het skihok. Waarom is het hier altijd 40 graden en waarom stinkt het hier zo?
Het is het einde van de middag, dus iedereen gaat naar beneden. Ja, i-e-d-e-r-e-e-n en allemaal tegelijk op de dalafdaling die eigenlijk net te smal is. De Kalverstraat is er niets bij.
Bij sommige liften is het – zeker in het hoogseizoen – altijd druk. Terwijl jij minimaal 15 minuten staat te wachten zie je stoeltjes omhoog gaan die slechts half gevuld zijn. Handig.
Je bent in de meest populaire après-skibar van het dorp. Het is er retedruk. Jullie konden je nog net naar binnen wurmen, maar nu komt het moment: “Wie gaat er bier halen?” en “Hoe bereiken we de bar?”
Vooral bij de dames is dit een ‘serieus probleem’ tijdens de wintersport. Als we toch eens uit zouden rekenen hoeveel tijd wij staan te wachten voor de plee in een week? Zonde van de ‘netto skitijd’!
Je hebt even moeten wachten, maar nu zit je lekker. Gelukkig wel samen met je vrienden of familie in hetzelfde stoeltje. Maar dan, als je net het dalstation verlaten hebt, staat de lift stil. En het eerste kwartier is er geen beweging in te krijgen.
Wij vinden wintersport fantastisch, dus je hoopt dat je kinderen dat automatisch mee krijgen in hun genen. Helaas is dit niet altijd het geval. Terwijl je oogappel jankt en schreeuwt, probeer jij hem duidelijk te maken dat skiles echt heel leuk is.
Je hebt je best gedaan om in je mooiste Duits iets te zeggen en vervolgens krijg je een onverstaanbaar antwoord en het gesprek valt stil… Wat probeert deze man of vrouw je nou duidelijk te maken?
Ja natuurlijk let je op als je in de lift met je skistok, handschoen, telefoon of weet ik wat aan het klooien bent. Je had alleen die liftpaal niet zien aankomen, waardoor het stoeltje net even gaat schommelen en je het dus toch uit je handen laat vallen. Shit.
'Was het een mooi skigebied?' vraagt je collega als je terug komt van een week wintersport. Je hebt eigenlijk geen idee. Je hebt de hele week alleen maar mist en sneeuw gezien.
Je had ze toch hier ergens neer gezet, in dit rek? Of toch daar? Wat lijken die latten toch allemaal op elkaar! Meestal vind je ze na verloop van tijd wel terug, maar soms zijn ze echt weg. En dat is serieus heel hard balen.
Het meest irritante en verschrikkelijke van de week is natuurlijk het moment dat je weer naar huis moet. Na een heerlijke vakantie in de sneeuw, moet je nu (meestal) weer een heel jaar wachten tot je weer mag.
Eigenlijk is Miranda in het verkeerde land geboren. Wintersport is niet alleen een passie voor haar, je kunt het gerust een verslaving noemen. Ze reist regelmatig af naar de Alpen en praat ons vervolgens bij via haar blogs.
