Ik probeer het te negeren, maar het lukt niet. 'Kedeng Kedeng, Kedeng Kedeng Oe Oe' van Guus Meeuwis herhaalt zich in mijn hoofd terwijl we met de Rhätische Bahn van het Zwisterse Chur naar onze eindbestemming Arosa rijden. De rode legotrein rijdt dicht langs hoge, nauwe berglandschappen waar de namen van de treinstations nog in houtwerk gebeiteld zijn. Hoe dichter de trein bij Arosa komt, hoe verder weg alle haast en drukte uit Nederland lijkt. Ik wil dat de trein door blijft rijden, verder en verder. Maar dat doet hij niet. Arosa is het eindstation, verder gaat hij niet.
Arosa ligt in de Zwitserse provincie Graubünden en is iets meer dan 900 kilometer rijden vanaf Utrecht. Wij vliegen naar Zürich en gaan verder met de trein. Een mooie rit van ruim zes uur. Tot het eind van de 19e eeuw woonden er niet meer dan wat boeren en koeien in het pittoreske dorpje, maar toen een Duitse arts de heilzame lucht ontdekte en het bombardeerde tot 'Kurort' barstte het toerisme los.
Sprookje aan het eind van het treinstation
Toch is er maar weinig van de skigekte te zien als we uit 'die kleine Rote' stappen. Het is begin januari en de meeste vakantievierders zitten weer in eigen land met gebogen ruggen op hun toetsenborden te tikken. Het contrast voelt daarom extra groot: in Arosa is geen doorgaand verkeer, er zijn geen grote reclameborden zoals in veel andere skioorden, van elke bergweg wordt door jong en oud gesleed en af en toe hoor je het geklingel van een paardenslee. Opvallend is dat de meeste pistes niet zichtbaar zijn vanuit de hotels, ze liggen verscholen tussen de bergen. Daar waar in veel Alpenlanden elk stukje berg een piste wordt, laten de Zwitsers de natuur hier de vrije loop. Vanuit de slaapkamer of vanaf de ontbijttafel kijk je uit op de robuuste, uitgestrekte bergen. Het Zwitserse sprookje aan het eind van het treinstation kan beginnen.
Heerlijk voor beginners en families
Samen met onze guide Florian stappen we op bij de Kulm-gondel, één van de vier opstapmogelijkheden. De verschillende opstapplekken zijn een pluspunt, nergens hoeven we in de rij te staan als we onze Zwitserse skileraar mogen geloven is dit ook in het Hauptsaison het geval. Nadat 'Flo' onze vaardigheden op blauwe pistes in het Tschuggen-gebied (uiterst geschikt voor beginners) heeft getest, gaat hij ons de spannendere pistes laten zien, belooft hij. Van blauwe pistes gaan we langzaam over naar de rode pistes. De pistes zijn breed, een beginner kan heerlijk zijn gang gaan zonder dat hij in zijn nek een gevorderde voelt hijgen. Het lijkt me heerlijk om hier als ouder of als skilerares met kinderen te skiën. Een kaart is bijna niet nodig, er plopt niet ineens een extreem moeilijke piste op en er is bijna altijd een rode én een blauwe weg naar beneden.
Pistes
Maar ik heb nu geen kinderen bij me dus raak ik, als vergevorderde skiër, na een uur of twee een beetje verveeld. Als ik net lekker op snelheid ben, wordt de piste vlakker en gaat hij vaak over in een pad. De kleuren van de pistes zijn voor mijn gevoel een beetje geüpgraded. Een rode pistes voelt aan als een blauwe en we pakken zelfs een stukje zwarte piste, maar ook daar gaat mijn skihart niet sneller van kloppen. 'De pistes zijn hier makkelijker vergeleken met Oostenrijk', beaamt onze gids. 'Arosa is echt voor de families, voor uitdaging moet je naar Lenzerheide.' Lenzerheide is sinds vorig jaar verbonden met Arosa en gezamenlijk telt het skigebied nu meer dan 225 kilometer piste. Als we rond het middaguur bovenop de berg staan en de verbindingslift Urdenbahn zien, wil ik het liefst de lift in sprinten. Maar we gaan niet. 'Een skitour naar Lenzerheide duurt ongeveer driekwart van de dag, dus dat halen we niet.'
Après-ski
Flo probeert mijn humeur wat op te vrolijken en brengt ons naar de verlaten Hörnli piste. Er zijn geen andere skiërs dus we kunnen van boven tot beneden knallen. Heerlijk. Om de dag af te sluiten gaan we naar de Munggaloch bij de Carmennahutte, een après-skitent die eruit ziet als een uit de kluiten gewassen boomhut. Binnen is alles van hout en er klinkt ouderwetse Zwitserse popmuziek. Niet de apres-ski zoals ik die gewend ben. Maar als ik rondkijk zie ik overblijfselen van drankspelletjes, een hamertjetik en een bord met de tekst 'Lieber scheisse tanzen als dumm rumstehen'. Met het shotje Munggapfopf in mijn hand beeld ik me in dat het hier, ondanks dat het er deze middag vrij rustig is, af en toe flink tekeer kan gaan. Een beetje anders dan ik gewend ben, maar wel gezellig. En zo is het ook om niet constant uitgedaagd te worden op de ski's. Een beetje anders dan ik gewend ben, maar stiekem ook best relaxed.
Deze reis werd mede mogelijk gemaakt door:
Graubünden Toerisme
Zwitserland Toerisme
Swiss International Air Lines
Swiss Travel System
Over Lisa
Lisa was nog maar twee jaar oud toen ze voor het eerst op ski’s werd gezet. Na diverse wintersportvakanties stortte zij zich op de wedstrijdsport en reisde heel Europa door voor internationale FIS-wedstrijden.