De zon begint dezer dagen steeds feller te schijnen, bloemen bloeien en Merino-lammetjes worden geboren. De lente doet haar intrede, maar de winter duurt waarschijnlijk voort tot begin oktober. Maar voor mij is het laatste skigebied aangebroken.
In het noorden van het Zuidereiland bezoek ik mijn laatste bestemming: Rainbow. Dit skigebied wordt grotendeels bezocht door inwoners van Nelson, de ‘zonnigste stad’ van Nieuw-Zeeland. Deze stad is gelegen op anderhalf uur rijden van het skigebied. Zelf slaap ik in St. Arnaud, een klein dorpje dat ’s zomers overspoeld wordt door natuurliefhebbers die er het natuurgebied Nelson Lakes bezoeken.
Ik voel me direct thuis als ik mijn accommodatie de Alpine Lodge binnenstap. Houten muren, een hertengewei, oude ski’s… Het voelt alsof ik in Europa ben. Al snel wordt duidelijk waarom: eigenaren Alex en Leighton hebben Oostenrijkse roots. Alex’ ouders namen de toen ter dode opgeschreven lodge over en de kinderen hielpen in het weekend met het maken van desserts en het schoonmaken van de kamers. Een zware start, vertelt Alex. Maar het harde werken door beide generaties is beloond: een oase van rust aan het prachtige meer, waar ook niet-skiërs heerlijk kunnen wandelen en ontspannen.
Vanuit St. Arnaud is het een kleine twintig minuten rijden naar de ‘Rainbow-road’. Opnieuw een boerenweg waarbij ik af en toe even moet toeteren om de koeien een doorgang te laten verlenen. Hoewel de eerste tien kilometer geasfalteerd zijn, moet ik vijf keer een soort riviertje doorsteken. De ondergrond is egaal, maar toch voelt het erg onnatuurlijk om met mijn auto het water te doorkruizen.
Als ik op de parkeerplaats aankom, moet ik mijn ogen dichtknijpen tegen de zon om de aanblik van Rainbow te kunnen waarnemen. Het is een heel wijds en overzichtelijk gebied. Rainbow claimt het grootste clubfield te zijn van Nieuw-Zeeland. Het begon als een commercieel gebied, maar kon het hoofd niet boven water houden. Gelukkig waren er genoeg clubleden die het gebied levende weten te houden. In Rainbow lijkt iedereen elkaar te kennen; buren, vrienden en families groeten elkaar continu. Erg gezellig, zo’n buurt-skigebied.
Er is voor ieder wat wils: een mooi, breed beginners terrein maar ook genoeg uitdaging voor gevorderde skiërs. Uiteraard moet ik er de nodige meters mijn ski’s op mijn nek voor af leggen, maar het uitzicht vanaf de top is adembenemend. Ook lager, in de zogeheten ‘West Bowls’, is poeder te vinden en voel ik me even alleen op de wereld. Hoewel de naam afgeleid is aan omliggend gebied, staat het voor mij ook voor de kleuren die het gebied rijk is.
Na mijn tweedaagse bezoek rijd ik door naar Nelson. Mijn thermometer geeft zestien graden aan, en als ik de auto uitstap in mijn skibroek voelt het een beetje misplaatst. Ik had nooit verwacht dat skiën in Nieuw-Zeeland zo gaaf en uniek zou zijn. In Nelson zend ik enigszins met pijn in mijn hart mijn ski’s terug naar Nederland. Een ervaring en herinnering waarop ik zal moeten teren tot de Europese winter aanbreekt. Nieuw-Zeeland, I will be back.
Terwijl Nederland geniet van de zomer maakt Lisa een ski roadtrip door Nieuw-Zeeland . Geniet mee, koel af en krijg je nodige portie wintersport tijdens de laatste stop: Rainbow.
Lisa was nog maar twee jaar oud toen ze voor het eerst op ski’s werd gezet. Na diverse wintersportvakanties stortte zij zich op de wedstrijdsport en reisde heel Europa door voor internationale FIS-wedstrijden.
