Na mijn eerste kennismaking in Broken River met de Nieuw-Zeelandse club fields, skigebieden die geen groot commercieel belang hebben en niet geprepareerd worden, ben ik ontzettend benieuwd of mijn tweede bezoek net zo uniek is. In mijn Lonely Planet staat slechts een zin over Temple Basin: ‘Diehard snowheads only…’
Sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Voor het eerst tijdens mijn bezoek zijn zelfs de lager gelegen wegen wit. Maar ik heb geluk, want de parkeerplaats van Temple Basin ligt direct aan de snelweg van Arthur’s Pass. Ook wel eens relaxed; geen zweethanden tijdens de weg omhoog. Nadat ik mijn auto geparkeerd heb, loop ik naar de stokoude goederenlift. Met een lichte angst voor het eruit vallen leg ik mijn ski’s, schoenen, helm en spullen voor de avond in het gammele karretje.
De reden dat er geen spannende, ongeasfalteerde weg naar boven is, is omdat ik vijftig minuten omhoog moet hiken. Voor mij is dit geen probleem. Ik zie het als een mooie bijkomstigheid: een fantastische winterhike door het mooiste nationale park van Nieuw-Zeeland. Maar het is geen wandeling om met minder fitte, jonge of oudere mensen te doen. Dit zorgt er dan ook voor dat er voornamelijk avontuurlijke jonge wintersporters op de berg zijn.
Het terrein is daar de tweede reden voor: er is hier geen plek voor beginners. Ook in Temple Basin klik ik me aan de touwlift met ‘nutcrackers’. Om naar de meest uitdagende lift te komen, moet ik een kwartier hiken met mijn ski’s op mijn schouder. De eerste dag ligt hier verse sneeuw en omdat het niet erg druk is kan ik de hele dag poederskiën. Ik ski met drie jongens die erg goed zijn en het gebied op hun duimpje kennen, dus ik word flink uitgedaagd. Ook dit vind ik de charme van club fields: iedereen skiet met elkaar. Je kunt er prima alleen naartoe, zonder je ook maar een minuut alleen te voelen.
Ook de tweede dag word ik op sleeptouw genomen door twee frequente Temple Basin-bezoekers. Omdat het niet heeft gesneeuwd, gaan we op zoek naar poeder. Het zijn vier flinke hikes naar de top van het gebied. De weg omhoog is zwaar, lang (gemiddeld een half uur) en soms best wel spannend langs de bergrand. Maar het harde werken wordt beloond: we skiën verse sneeuw in niemandsland en dat allemaal binnen de grenzen van het gebied.
Na een warme douche worden we, voordat we aan het diner kunnen beginnen, gevraagd een handje te helpen. Het is namelijk vrijdagavond, en dat betekent dat de goederenlift voorraad komt aanvullen. Ook heeft elke kamer een taak gedurende zijn of haar verblijf: variërend van het ontbijt klaarzetten tot toiletten schoonmaken.
Na ons welverdiende diner komt er een band spelen in de lodge. Sommigen dansen, anderen genieten vanaf de zijlijn van de muziek. Met een biertje in mijn hand denk ik: de hike omhoog, de inspanning die je hier moet leveren voor een unieke run… Temple Basin is next level. De zanger covert Tom Petty: “Gonna leave this world for a while. And I'm free, free fallin’, yeah I’m free, free fallin’…”
Top 5 skigebieden om te skiën in Nieuw-Zeeland >
Terwijl Nederland geniet van de zomer maakt Lisa een ski roadtrip door Nieuw-Zeeland . Geniet mee, koel af en krijg je nodige portie wintersport tijdens de zevende stop: Temple Basin.
Lisa was nog maar twee jaar oud toen ze voor het eerst op ski’s werd gezet. Na diverse wintersportvakanties stortte zij zich op de wedstrijdsport en reisde heel Europa door voor internationale FIS-wedstrijden.
