Rodelen: een activiteit die velen van ons in verband brengen met een leuke activiteit voor kleine kinderen. Maar, vergis je niet, rodelen is een serieuze zaak! Zeker voor de mensen uit Tirol en dat is het al eeuwen. De laatste jaren wordt het ook steeds meer ontdekt door de ‘gewone’ wintersporter. Ik heb enige ervaring op de slee, maar ik wil meer weten van deze traditie. Tijd voor een 4-daagse trip in Tirol, waarbij ik de ski’s tuis laat en de besneeuwde berghellingen verken per slee.
Rodelen is een levendige Tiroolse traditie die is begonnen door de boeren, voor wie het een ideale manier was om snel terug in het dal te komen. Aan het eind van de 18e eeuw begonnen deze boeren zich te meten met elkaar en organiseerden wedstrijden. Deze wedstrijden zijn uiteindelijk geëvolueerd tot de moderne rodel-, skeleton- en bobsleewedstrijden zoals we ze nu kennen. lokale wedstrijden in natuurlijke sneeuw bestaan ook en er is zelfs een wereldkampioenschap rodelen in natuursneeuw. In Tirol vind je momenteel zo’n 750 kilometer aan goed onderhouden rodelbanen.
Mijn reis begint in het Stubaital. Dat is geen toeval. Het is de regio met de meeste rodeltracks. We verblijven in het dorpje Fulpmes. Er ligt veel sneeuw en de omstandigheden zijn ideaal. We worden afgezet onderaan de baan naar de Brandstattalm. Het is vanaf hier 3,5 kilometer lopen en dat is een pittige tocht. Moe en bezweet komen we boven. Dankzij Tiroolse lekkernijen (weizen, käsespätzle en schnaps) komen we weer op krachten. Dan is het tijd om te sleeën. Deze baan is niet verlicht en met een hoofdlampje als gids zoeven we naar benden. De techniek zijn we nog niet helemaal machtig en dit maakt het een behoorlijk sensationele afdaling. We spinnen, tuimelen, vallen en staan weer op en met een minuut of twintig zijn we beneden. Daar laten we de sleeën achter om met de taxi naar het hotel te gaan.
De techniek is erg belangrijk bij het rodelen en als je deze niet machtig bent, dan kun je in de problemen komen. Je kunt aardig wat snelheid maken, maar als je de controle verliest dan kan dat vervelende gevolgen hebben. Om ervoor te zorgen, dat we zonder kleerscheuren weer richting huis gaan is er een les voor ons georganiseerd. We krijgen les van twee oude rotten op de rodelbaan van Serles. Rodelen op natuursneeuw is maar een relatief kleine wedstrijdsport en de bond staat te springen om nieuwe aanwas. Echter, de jeugd geeft de voorkeur aan skiën en snowboarden als het om sneeuwsporten gaat. We leren sturen door ons gewicht te verplaatsen en te hangen in de bocht en te remmen door onze voeten plat in de sneeuw te drukken. We doen nu meerdere afdalingen achter elkaar en we maken grote stappen.
In de avond gaan we naar de bekende Elfer rodelbaan in het skigebied Schlick 2000. Hier zien we hoe populair rodelen is. Tientallen mensen staan met hun slee te wachten tot de gondel opengaat. Nederlanders hoor ik hier overigens niet. De lift is geopend van 19h tot 21h (elke maandag, woensdag en vrijdag) en je kunt deze afdaling van 8 km dus meerdere keren nemen. Ik heb de techniek inmiddels goed onder de knie en dat maakt het rodelen nog veel leuker. Waar we eerder de banen voor ons zelf hadden moeten we de baan nu delen met vrij veel mensen en dat is wel even opletten.
Vandaag gaan op een kijkje nemen bij de Olympische rodel- en bobsleebaan in Innsbruck. De afgelopen nacht heeft koning winter ons op zo’n 20 centimeter verse sneeuw getrakteerd en dat maakt het lastig om er te komen. We worden rondgeleid en hebben de gelegenheid om kennis te maken met voormalig rodel professional en huidig bondcoach bij de jeugd, Markus Kleinheinz. We krijgen alles te horen over de professionele rodelsport en het verschil tussen de drie disciplines. Wat mij opvalt is dat als je niet zo rond je tiende met rodelen begint, dan is het eigenlijk uitgesloten dat je het ooit tot de wereldtop zal halen. Zoveel tijd heb je nodig om het gevoel op te bouwen om het ideale spoor te kunnen vinden op de baan. Ten tweede, skeleton is de minst gevaarlijke discipline van de drie. Met je hoofd eerst naar beneden vlammen lijkt op het eerste gezicht een soort zelfmoordmissie. Maar, waar de rodel een soort van schaatsijzers onder de slee heeft, glijdt men bij skeleton op buizen naar beneden. Hierdoor ontstaan juist minder snel catastrofale fouten.
Er volgt deze dag nog een verdere verdieping in de Tirools rodelcultuur. Een échte Oostenrijker heeft thuis een Gallzeiner staan. Het is een slee gemaakt van materiaal van de hoogste kwaliteit. Zo’n slee is praktisch onverwoestbaar en gaat meer dan 20 jaar mee. We gaan op bezoek bij de beste rodelmaker van Tirol en misschien eigenlijk wel de beste ter wereld. Een vakman pur sang en een man met liefde voor zijn vak. Hij staat aan het hoofd van een driekoppig team, dat naast hemzelf bestaat zijn uit zijn vrouw en zijn 20-jarige zoon. Ze ontvangen meer orders dan ze aankunnen, maar ze weigeren de prijs te verhogen. Daarnaast worden reparties gratis verricht. Kortom, ze worden niet gedreven door geld, maar door de liefde voor het rodelen.
De laatste dag bezoeken we Kellerjoch, gelegen in de Silber Region Karwendel. Een gebied dat met name drukbezocht wordt door wandelaars. Het heerlijke hotel biedt ons een prachtig uitzicht over de Inn vallei en het vakantiegevoel is compleet. We zijn hier voor het laatste onderdeel van onze rodelreis: de langste rodelbaan van Tirol. Deze baan is maar liefst tien kilometer lang en brengt je van 1.187 meter hoogte naar het centrum van Schwarz. Als volleerde roddelaars dalen we af en we genieten van de mooiste rodeltrack van de afgelopen dagen. Ook het uitzicht is prachtig. Een mooie ervaring rijker en met toch wel wat pijntjes hier en daar is het tijd om weer huiswaarts te keren. Het was super!
Heb jij wel eens gerodeld in Tirol?
Op het strand zal je Hannes niet zo snel tegenkomen, hij gaat liever naar de bergen! Zowel in de zomer als winter zoekt hij het graag hogerop. Zijn snowboard heeft hij al op 3 verschillende continenten onder gebonden.
