De meeste wintersporters kunnen wel een aantal World Cup pistes opnoemen. Op tv zie je de professionals met duizelingwekkende snelheden van deze afdalingen naar beneden komen. Het ziet er zeer spectaculair uit en jij en ik vragen ons maar al te vaak af hoe het is om zelf op dit soort pistes te skiën. Wanneer er geen wedstrijden worden georganiseerd, is dit vaak gewoon mogelijk. In dit artikel hebben we 10 legendarische World Cup pistes voor je op een rijtje gezet.
De Streif in Kitzbühel is een begrip in de wintersportwereld. Tijdens de jaarlijkse Hahnenkamm-Rennen staat deze piste garant voor spectaculaire beelden. Sprongen met een afstand van wel 80 meter zijn bij de ‘Mausefalle’ heel gewoon. Professionals halen op deze afdaling snelheden van meer dan 140 km/u. Hoewel de World Cup piste met een hellingsgraad van 85% tot de gevaarlijkste van de wereld behoort, kan deze ook door normale skiërs worden afgedaald. De Streif staat dan wel gemarkeerd als extreme skiroute. Startpunt is het bergstation van de Hahnenkamm-Bahn. De bekende passages van de ‘Mausefalle’, ‘Steilhang’ en ‘Hausbergkante’ staan als skiroute gemarkeerd en zijn regelmatig zeer ijzig.
Boven Garmisch-Partenkirchen ligt de beroemde, maar ook beruchte Kandahar afdaling. Deze World Cup piste heeft, bij ‘de vrije val’, een maximale hellingsgraad van 92%. Snelheden van 140 km/u, sprongen van 60 meter en ijzige stroken krijgen de skiërs hier voor hun kiezen. Wanneer je vanaf het hoogste punt begint, kan je de Kandahar afdaling verlengen tot 7 kilometer met 1800 hoogtemeters. Minder ervaren wintersporters kunnen het lastigste onderdeel van de piste ook overslaan, door in te stappen bij het middenstation van de Kandahar-Express.
De Lauberhorn afdaling bij het Zwitserse Wengen is met een lengte van 4,5 km de langste afdaling van de wereldbeker. Met een hellingsgraad van 90% en snelheden van boven de 150 km/u ook één van de uitdagendste! Na afloop van de beroemde Lauberhornrennen in januari, wordt de piste weer vrijgegeven aan het publiek. Niet alleen het skiën op deze afdaling is een geweldige ervaring, dat geldt ook voor het skiën in deze hele regio. Vanaf de pistes in de Jungfrau Region heb je een waanzinnig uitzicht op de Eiger, Mönch en Jungfrau.
Op de huisberg van Schladming, de Planai, vindt ieder jaar de Nightrace plaats. 50.000 toeschouwers zijn doorgaans getuige van deze slalom die tijdens de avonduren plaatsvindt. Direct na de start heeft de piste een hellingsgraad van 72% en in het laatste gedeelte vlakt het af naar ‘slechts’ 52%. Wie daar onderweg tijd en oog voor heeft, kan van een prachtig uitzicht op het dorp genieten. Wanneer je onder de ‘Skygate’ door bent geskied, weet je dat je heelhuids beneden bent.
De Saslong afdaling in Val Gardena is 3,5 km lang en heeft een maximale hellingsgraad van 56,9%. Met name de steile ‘Spinel’ en ‘Kamelbuckel’ zijn een pittige uitdaging voor niet-professionele skiërs. Op de laatstgenoemde strook maken de pro’s zelfs sprongen van meer dan 70 meter. Wie zich aan deze afdaling wil wagen dient over de nodige ski-ervaring te beschikken.
La Face de Bellevarde is de meest beruchte piste van Val d'Isère. Op deze gevreesde zwarte afdaling wordt jaarlijks een World Cup georganiseerd en de Olympische Spelen streken hier neer in 1992. De piste is ontzettend gevarieerd en gaat van een hoogte van 2908 meter helemaal naar beneden naar het centrum van het dorp. Met name het onderste gedeelte, met een hellingsgraad van 71%, is vrij pittig. Doe er verstandig aan en ski La Face alleen halverwege de dag. 's Morgens is de piste een ijsbaan, 's middags ligt het er vol met hopen sneeuw.
De piste op de Chuenisbärgli, een berg bij Adelboden in het Zwitserse Berner Oberland, geldt als één van de lastigste reuzenslaloms van het World Cup-circuit. Hoewel de afdaling met 1430 meter niet eens zo lang is, is deze toch zeer lastig. Zowel de start als de finish zijn extreem steil en bovendien moet er zeer veel ‘getraverseerd’ worden. Ook de maximale hellingsgraad van 60% vergt veel van de skiërs.
Sneller, steiler, en spectaculairder dan dit wordt het niet. Voor de wedstrijdskiërs start de Corviglia piste in St. Moritz met 'de Vrije Val'. Op de flanken van de Piz Nair ligt een 150 meter lange startstrook met een hellingsgraad van 100%. Binnen vier seconden wordt er al een snelheid van 100 km/u behaald. Dit gedeelte van de piste is niet door jou en mij te skiën, maar op aanvraag wel te bezichtigen. Andere kenmerken van de Corviglia piste is dat wedstrijdskiërs hier in totaal maar liefst 300 meter door de lucht zweven! Hoogtepunt is de Rominger sprong, waar de skiërs buitengewoon ver springen.
De Stelvio piste in Bormio is één van de meest technische en spectaculairste afdalingen van de Alpen. In 2026 worden hier de ski-onderdelen van de Olympische Winterspelen georganiseerd. Misschien kun je nog meedoen wanneer je nu begint met trainen! Bereid je voor op een afdaling van 3250 meter die je in minder dan twee minuten moet afleggen. De La Rocca sprong is niet voor watjes, in de Canalino Sertorelli is het moeilijk om je snelheid vast te houden en voor de finish loopt de snelheid nog een keer op tot boven de 100 km/u.
Op de Olympia-afdaling in Cortina d'Ampezzo, waar de dames een World Cup skiën, worden snelheden tot 130 km/u behaald en soms wel 40 meter ver gesprongen. Ook wanneer je niet voluit kunt gaan is deze piste een aanrader om te skiën. Het uitzicht op de Dolomieten is wonderschoon!
Tijdens de wintersport staat Thijs het liefst ’s ochtends als eerste bij de lift en komt hij als laatste weer beneden. Tussendoor is er altijd tijd voor een goede Apfelstrudel of Schnitzel. Ook de après-ski slaat hij niet over.
