Sinds een té spannend rodelavontuur een aantal jaren geleden, ben ik niet meer zo'n rodelfan. Een nachtblinde op een donkere winternacht met een rodel een pad af sturen vol diepe afgronden, is vragen om problemen. Zonder kleerscheuren, maar met een trauma ben ik toch veilig beneden gekomen. Kort geleden was ik in het rodelparadijs van Oostenrijk, het Stubaital, en natuurlijk stond rodelen op het programma. Je mag me met allerlei attributen van een berg sturen: ski's, snowboard of een mountainbike, maar met een sleetje?
Ja, leuk! Rodelen!
Na mijn eerste kennismaking met rodelen, had ik met mezelf afgesproken dat 'we' dit nooit meer zouden doen. Totdat ik het programma van ons bezoek aan het Stubaital onder ogen kreeg: 'Diner in berghut (gezellig!) én nachtrodelen (moet ik mee?)'. Op donderdagmiddag gingen we sneeuwschoenwandelen in Mieders en toen werd voorgesteld om niet met de lift, maar met de rodel terug naar het dal te gaan. We zouden vanaf het bergstation van de Serlesgondel het 7 km lange rodelpad 'Koppeneck' tot in het dal nemen. Dat klonk mij niet verkeerd in de oren; daglicht en rodelen was misschien een betere combinatie.
Een 180 op een rodel
Dit keer had ik goed opgelet tijdens de uitleg van het remmen en sturen. Na een zeer langzame en voorzichtige start, kreeg ik meer zelfvertrouwen en voerde de snelheid op. Ik begon het zelfs leuk te vinden! Sneller en sneller daalde ik de berg af, tot ik ineens iets te hard remde en 180 graden gedraaid verder gleed. Ik wierp mezelf met de slee in de berm en moest erg lachen om mijn eigen stomme actie. Dat roddelen was toch niet heel vervelend! Bovendien waren er hekjes aangebracht op de 'kritieke' punten in het parcours, dat gaf me een veilig gevoel.
Nachrodelen
Op vrijdagavond gingen we met de gondel vanuit Neustift dé rodelberg 'Elfer' op. Eerst gingen we lekker eten bij het bergrestaurant Agrar, knödels met kaas en spek, altijd goed. Het hele restaurant zat vol met rodelaars, waarvan enkelen zich flink moed indronken alvorens ze aan de afdaling begonnen. Ik moest ervoor zorgen dat zij straks niet bij mij in de buurt rodelden! Aan het einde van de avond begonnen we aan de 8,5 (!) km lange dalafdaling. Dit is tevens de langste natuurrodelbaan van Tirol. Het pad was goed verlicht en de baan lag er netjes geprepareerd bij. Ik ging best snel (al zeg ik het zelf) en voor ik het wist zat ik bij de 'kopgroep' van stoere mannen. Beneden gekomen ontdekte ik dat ik toch niet helemaal relaxed op m'n rodel had gezeten, want de binnenkant van m'n knieën deed behoorlijk pijn. Maar eerlijk is eerlijk; het was wel heel leuk!
Stubai: 11 rodelbanen en 60 km afdaling
Het Stubaital in Oostenrijk staat bekend om z'n geweldige rodelbanen. In totaal zijn er 11 rodelbanen met zo'n 60 afdalingskilometers. Enkele van deze banen zijn ook 's avonds verlicht. Lees meer over de rodelbanen in het Stubaital.
Over Miranda
Eigenlijk is Miranda in het verkeerde land geboren. Wintersport is niet alleen een passie voor haar, je kunt het gerust een verslaving noemen. Ze reist regelmatig af naar de Alpen en praat ons vervolgens bij via haar blogs.