Suïcidaal in Oostenrijk

De meeste wintersportongelukken gebeuren op de laatste dag van de vakantie. Met die kennis in het achterhoofd zetten we de ochtend voor vertrek koers richting een piste die de naam van een Japans zelfmoordritueel draagt: de Harakiri. Met een dalings-percentage van 78% kon deze afdaling op mijn palmares niet ontbreken.

Mayrhofen

Nadeel aan Mayrhofen is het gebrek aan oefenpistes in en om het dorp. Wie wil skiën, moet direct de gondel in en ook beginners zijn dus aangewezen op de hooggelegen hellingen van de grote skigebieden. Voor gevorderden is het hier fantastisch. Rode en zwarte pistes in overvloed.

Het skigebied van Mayrhofen bestaat uit twee afzonderlijke delen. Penken en Ahorn. Penken is het grootste van de twee en beschikt bovendien over Oostenrijks steilste, dus die keuze was snel gemaakt.

Skigebied Penken

De grote Penkenbahn vulde zich met een mix van slaperigheid en gezonde spanning. Ons gezelschap van tien personen was op-gebouwd uit vijf verschillende nationaliteiten, in leeftijd variërend van voorin de 20 tot rond de 50. Iedereen kon redelijk tot goed skiën, dus grote zorgen maakten we ons niet, terwijl de Harakiri ons bloeddorstig stond op te wachten.

Harakiri

We namen even de tijd om goed op te warmen en wakker te worden, maar gingen toen snel over tot zaken. Ik had “De Muur” in Avoriaz reeds afgevinkt en stond te popelen ook dit varkentje eens grondig schoon te boenen.

Het eerste deel was alles behalve lastig, maar mijn geduld zou spoedig worden beloond. De helling nam toe in steilheid en opeens bevond ik mij midden op een honderd meter lang stuk dat bijna recht naar beneden liep. De piste was opvallend goed geprepareerd en binnen een halve minuut stond ik heelhuids aan de finish.

Zelfmoordritueel

De vergelijking met het Japanse zelfmoordritueel werd me pas duidelijk toen ik omkeek naar hoe mijn reisgenoten het er van afbrachten. De senior van het gezelschap, een zwaar besnorde Pool van een jaar of 50, was een komische man, maar een gebrekkig skiër. Het eerste bochtje ging nog goed, het tweede ook. Bij het ingaan van zijn derde bocht, verloor de beste man de controle over zijn ski’s en sodemieterde hij als een stuiterbal in een flipperkast het volledige restant van de 100 meter naar beneden. En het scheelde weinig of hij nam de rest van het gezelschap mee in zijn vaart. Met een droge plof kwam hij aan mijn voeten tot stilstand en stamelde de onvergetelijke woorden: “I hurt moustache…”

Ten einde

Na dit spannende avontuur besloten we een kijkje te nemen in de tiefschnee van Mayrhofen. Onder de “150er-Tux” ligt een prachtige, ongeprepareerde helling waar off-piste skiërs zich compleet kunnen uitleven. Helaas moesten we vanwege lawinegevaar van deze afdaling afzien, maar het uitzicht maakte veel goed:

Na een lekkere lunch in berghut de Schneekar moesten we helaas alweer terug naar Fügen. Deze geweldige reis door het Zillertal was ten einde, maar dat ik hier ooit nog eens terug zou komen, stond voor mij al lang vast. Wat een prachtig, veelzijdig gebied.

Naar de website van het Zillertal >>